Αρχείο
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΝΟΥ (ντοκιμαντέρ)
Δήλος – Η Μητρόπολη του πλανήτη
 |
| Η Συνοικία του Θεάτρου υπήρξε η πιο ακριβή της Δήλου |
Μια πόλη ζωντανή, ζωηρή, ακμάζουσα, σε μια κουκίδα γης που υπήρξε κάποτε το κέντρο του πλανήτη. Η Δήλος ήταν μητρόπολη, δυο χιλιάδες χρόνια πριν απ’ το Μανχάταν.
Στη Δήλο, το πρώτο που σου «χτυπάει» είναι το φως. Ένα φως ζωντανό, παλλόμενο, που λες και σε ρουφάει στο κέντρο του, φως που πάει και «κάθεται» στα μαλλιά σου και στις άκρες απ’ τα δάχτυλά σου.
Οι ντόπιοι ορκίζονται πως οι Μικρές Δήλες (έτσι τις λένε για να τις διακρίνουν από τις Μεγάλες Δήλες, τη διπλανή Ρήνεια) έχουν διαφορετικό φως κι από τη Μύκονο ακόμα. Πρέπει να έχουν δίκιο. Εξάλλου, σύμφωνα με τον παλιό μύθο, πάνω στην ιερή Δήλο η Λητώ γέννησε την Άρτεμη και τον Απόλλωνα-θεό Ήλιο. Οπότε -είναι, δεν είναι αλήθεια- είναι ένας εξαίρετος συμβολισμός. Ο όγκος και η ποιότητα των ευρημάτων στο νησί είναι επίσης απερίγραπτα.
Στην πραγματικότητα, η Δήλος είναι ένας από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) open air αρχαιολογικούς χώρους, προσβάσιμος στο κοινό. Και παρά το ότι ανασκάπτεται διαρκώς εδώ και χρόνια, η αίσθηση που έχεις όταν περιδιαβαίνεις τις αγορές, τα σπίτια, τα ιερά της είναι μια αίσθηση παροντική και επείγουσα. Αίσθηση από μια πόλη-σκηνικό όπου οι ηθοποιοί το ’σκασαν αφήνοντας πίσω σπίτια, λουτρά, ψηφιδωτά, αγάλματα, κοσμήματα, τηγάνια, παιχνίδια, αλεύρι, χρήματα, ζωή, αμφορείς με κρασί να παγώνουν σε κάποιο πηγάδι. Αλλά που όπου να ’ναι -να, σε λίγο…- γυρίζουν. Και το έργο συνεχίζεται…
 Απομεινάρια από την εποχή της μεγάλης άνθησης της Δήλου |
Ευτυχισμένοι άνθρωποι κάτω από τον ήλιο
Η Δήλος γνώρισε δύο μεγάλες περιόδους ακμής: την πρώτη, λίγο μετά τους περσικούς πολέμους όταν -κάτω από τη «βαριά σκιά» των Αθηναίων που είχαν τον έλεγχο του νησιού από το 540 π.Χ.– ιδρύθηκε η Α’ Δηλιακή Συμμαχία και η έδρα και το θησαυροφυλάκιό της τοποθετήθηκαν στο νησί, στον οπισθόδομο του Ιερού του Απόλλωνα. Σε ελεύθερη απόδοση αυτό σήμαινε τρία πράγματα: χρήμα, χρήμα και χρήμα. Και επίσης αίγλη και δύναμη. Το νέο, μεγάλο οικιστικό και αναπτυξιακό boom γίνεται μετά τα αθηναϊκά «επεισόδια» (τα οποία είναι λίγο πολύ γνωστά: Το 454 π.Χ. οι Αθηναίοι μετέφεραν στην Ακρόπολη το θησαυρό, για να είναι δήθεν πιο ασφαλής, και οι Δήλιοι τον γύρεψαν πίσω. Όταν παράγιναν πιεστικοί, η Αθήνα ζήτησε να γίνει «κάθαρση» στο νησί με το πρόσχημα πως οι Δήλιοι ευθύνονταν για το θανατικό που είχε πέσει στην Αθήνα. Ύστερα σήκωσαν όλους τους τάφους, τα οστά και τα κτερίσματα από το νησί, τα μετέφεραν στη Ρήνεια και απαγόρευσαν στο εξής να γεννιέται ή να πεθαίνει κάποιος στη Δήλο).
Έτσι λοιπόν, γύρω στο 166 π.Χ., οι «παλιοί» κάτοικοι του νησιού έχουν ξεκληριστεί και στη Δήλο εγκαθίσταται πια η νέα τάξη που είναι στην πλειονότητά τους Αθηναίοι έποικοι- φτωχοί ακτήμονες, τυχοδιώκτες και καιροσκόποι που ψάχνουν για μια ευκαιρία. (Μέχρι τότε οι Δήλιοι ήταν κυρίως μάγειροι και σερβιτόροι και έβγαζαν τα προς το ζην υπηρετώντας τους προσκυνητές). Τα επόμενα χρόνια, η ανάπτυξη θα είναι αλματώδης. Το 146 π.Χ. –για αντιπερισπασμό στους Ρόδιους, με τους οποίους είχαν έχθρα– οι Ρωμαίοι κηρύσσουν τη Δήλο «ελεύθερο λιμάνι» (ένα είδος εποχικού free tax λιμένα) κι αυτό δίνει τεράστια ώθηση στο διαμετακομιστικό εμπόριο. Πολύ σύντομα το νησί γίνεται, χωρίς υπερβολή, το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της οικουμένης (που τότε, έτσι κι αλλιώς, ήταν η Μεσόγειος και τα περίχωρα…).
«Μολονότι η Δήλος ήταν ήδη τόσο ένδοξη», γράφει ο Στράβωνας στα τέλη του 1ου αι. π.Χ., «η ολική καταστροφή της Κορίνθου από τους Ρωμαίους την έκανε ακόμα ενδοξότερη. Οι εισαγωγείς μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους στη Δήλο, επειδή υπήρχε η ασυλία του Ιερού και επειδή το λιμάνι ήταν σε πολύ καλή θέση γι’ αυτούς που ταξιδεύουν από την Ιταλία και την Ελλάδα προς την Ασία. Η γιορτή του θεού είναι ένα είδος εμπορικής πανήγυρης και οι Ρωμαίοι -πολύ περισσότερο από όλους τους άλλους- σύχναζαν εκεί, ακόμα και πριν από την καταστροφή της Κορίνθου».
 Τα περίτεχνα ψηφιδωτά στα απομεινάρια των κτιρίων μαρτυρούν τη «χρυσή εποχή» της Δήλου |
Η πόλη που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης αναπτύχθηκε στις πλαγιές των έξι χαμηλών λόφων που περιβάλλουν τη μικρή κοιλάδα του Ιερού, μέσα σε λίγες δεκαετίες μετά το 146 π.Χ. και την κήρυξη της ατέλειας. Τότε, σταδιακά εγκαθίστανται στη Δήλο πλούσιοι έμποροι, τραπεζίτες και εφοπλιστές. Στο κατόπι τους -προβλέποντας το οικοδομικό boom- «αποβιβάζεται» στο νησί ένα πλήθος αρχιτεκτόνων, εργολάβων, τεχνιτών και εργατών, που βρίσκει δουλειά στους rich and famous της εποχής, τους Φοίνικες και Σύριους εμπόρους, τους Έλληνες καραβοκύρηδες.
Έτσι, εκτός από τους μόνιμους κατοίκους (που είναι πια κάθε εθνικότητας, από την Αθήνα, τη Μακεδονία, τον Πόντο, τη Θράκη ως την Ιωνία, τη Λυδία, την Καρία, τη Συρία, τη Μηδία, την Κύπρο, την Αίγυπτο κ.λ.π.) το νησί υποδέχεται ένα πλήθος διερχομένων: εμπόρους, ναυτικούς, μέλη πρεσβειών, τους προσκυνητές την περίοδο των θρησκευτικών γιορτών. Ηθοποιοί, μουσικοί, διδάσκαλοι, καλλιτέχνες περνούν από τη Δήλο για να ξεπουλήσουν τη γνώση τους γύρω από τα trends της μόδας και της τέχνης, που με αγωνία παρακολουθούν τα «καλά σπίτια». Πότε φιλοξενούνται σε φίλους, πότε -τουλάχιστον οι διερχόμενοι έμποροι- στα σπίτια των συλλόγων τους. Για τη διαμονή των υπολοίπων υπάρχει ένα μεγάλο ξενοδοχείο δίπλα στο θέατρο και ένα φτηνότερο κατάλυμα κάτω από το Στάδιο, με χτιστά θρανία στα οποία μπορούν να απλώσουν το στρώμα τους ή να κοιμηθούν, τυλιγμένοι στα ρούχα τους. Στο ισόγειο υπάρχει εστιατόριο, χώρος σταβλισμού των ζώων και λίγα μικρά υπνοδωμάτια, όπου στριμώχνονταν όσοι είναι πρόθυμοι να λύσουν το πουγκί τους.
Για λίγα χρόνια και για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία, σε αυτή τη γωνιά της Γης συνυπάρχουν ειρηνικά όλοι οι λαοί της Μεσογείου. Και ό,τι ψάχνει ο καθένας το βρίσκει- η ζωή σε αυτή την ελληνική νησιώτικη «μητρόπολη» είναι έντονη, γεμάτη ευκαιρίες για δουλειές, κέρδη, διασκέδαση. Οι επισκέπτες του νησιού, εκτός από τα αξιοθέατα του μεγάλου Ιερού, μπορούν να επισκεφθούν τις αγορές, να δουν τις πολυτελείς επαγγελματικές λέσχες (όπως π.χ. αυτή των Βηρυτίων Ποσειδωνιαστών, ένα club εφοπλιστών, τραπεζιτών και πρακτόρων) να χαζέψουν τα πλοία στο λιμάνι, να παρακολουθήσουν αγώνες στον Ιππόδρομο και το Στάδιο ή κάποια παράσταση στο θέατρο. Μπορούν επίσης να επισκεφθούν ένα από τα πορνεία ή να περάσουν ώρες σιγοπίνοντας, συζητώντας ή παίζοντας ζάρια σε μια ταβέρνα.
Όσοι δεν είναι καλεσμένοι σε συμπόσια ή φιλικά σπίτια μπορούν να φάνε στον ξενώνα ή να αγοράσουν φαγητό από τους πλανόδιους πωλητές ή από κάποιο υπαίθριο μαγειρείο. Υπολογίζεται πως χωρίς υπερβολή- στις αρχές του 1ου αι π.Χ. στη Δήλο ζούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι και ότι από το λιμάνι της ήταν δυνατόν να διακινηθούν κάθε χρόνο 750.000 τόνοι εμπορευμάτων και 250.000 σκλάβοι. «Στη Δήλο», γράφει ο Στράβωνας, «μπορούσαν να πουληθούν μέσα σε μια μέρα χιλιάδες σκλάβοι, γι’ αυτό, υπήρχε και η παροιμία “έμπορε, έλα στο λιμάνι, ξεφόρτωσε και όλα πουλήθηκαν”». Σε αυτό το λιμάνι μπορούν να δέσουν συγχρόνως 150 μυριοφόροι (εμπορικά πλοία της εποχής χωρητικότητας 250 τόνων) και 100-150 μικρότερα σκάφη, ψαράδικα κ.λ.π. Στα λιμάνια, στους ναούς, στους δρόμους, στα λουτρά, στις παλαίστρες ακούγονται όλες οι γλώσσες, στις αγορές βρίσκεις καλούδια από τις πιο μακρινές γωνιές του κόσμου, κυκλοφορούν κάθε λογιών νομίσματα. Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται…
 |
Τα περίφημα ναξιώτικα Λιοντάρια στην Οδό των Λεόντων
 Εμφανή τα δείγματα του λαμπρού Δήλιου πολιτισμού |
 Οι πλούσιοι έμεναν σε διώροφες κατοικίες |
 Μουσείο Δήλου |
Δήλος- η χρυσή πόλη
Όπως σε κάθε γρήγορα αναπτυσσόμενο city, το κέντρο της Δήλου υποφέρει από το ξαφνικό οικιστικό boom. Τα παλιά αγροκτήματα και οι κήποι με τα δέντρα σιγά- σιγά εκτοπίζονται από δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, τα ιερά, τις Στοές, τις αγορές. Στους ελληνιστικούς χρόνους υπάρχουν μόνο λίγα δέντρα στο Ιερό, ενώ ολόκληρη η γύρω περιοχή έχει γίνει οικόπεδα για να χτίσουν τις πολυτελείς επαύλεις τους οι πλούσιοι έμποροι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες. Σε αυτή την πυκνοκατοικημένη ελληνιστική πόλη, δεν υπάρχει χώρος για κήπους ούτε υπάρχουν εσωτερικοί κήποι στα σπίτια, όπως π.χ. στην Πομπηία.
Γύρω από το πολύβουο λιμάνι και το Ιερό, το άστυ μεγαλώνει άναρχα, χωρίς πολεοδομικό σχέδιο και χωρίς ρυμοτομικό σύστημα. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στη «Συνοικία του Θεάτρου», την παλαιότερη συνοικία της πόλης. Εκεί κατοικούν κυρίως οι απόγονοι των Αθηναίων κληρούχων -μικρογαιοκτήμονες που συνθέτουν μια υποτυπώδη «αριστοκρατική» τάξη, η οποία απεγνωσμένα προσπαθεί να σταθεί απέναντι στο «νέο χρήμα» που ελέγχει πια το νησί. Η συνοικία αυτή είναι η πιο ακριβή της πόλης. Όπως είναι λογικό, όσοι μένουν εκεί προσπαθούν να επιτύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση του οικοπέδου τους
Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις κατόψεις των σπιτιών και οι δρόμοι να είναι στενοί και ακανόνιστοι. Πλούσιες, λιγότερο πλούσιες και μέτριες κατοικίες υψώνονται η μία δίπλα στην άλλη χωρίς ταξικές διακρίσεις. Σε πολλές περιπτώσεις δύο μικρότερες κατοικίες ενώνονται για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των νέων ιδιοκτητών. Αυτό κάνει και κάποια Κλεοπάτρα από τη Μυρρινούντα, η οποία προσθέτει επιπλέον ένα πολυτελές περιστύλιο με μαρμάρινους κίονες σε ένα χώρο πολύ μικρό για μια τέτοια κατασκευή. Αλλά τα γειτονικά σπίτια έχουν όλα τέτοιο περιστύλιο- η δυστυχής Κλεοπάτρα θεωρεί μάλλον πως είναι αναγκαίο για το γόητρο της οικογένειας…
Γενικά, το κοσμοπολίτικο πλήθος που συγκεντρώνεται στη Δήλο στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. αγαπάει τα έργα των αρχαϊκών και των κλασικών και λατρεύει τις απομιμήσεις. Όλοι μιμούνται τους πάντες, οι σοβάδες «μιμούνται» τα μάρμαρα πολυτελέστερων σπιτιών, οι μπαρόκ διακοσμήσεις θυμίζουν τις σημερινές γύψινες, κίονες από φτηνό υλικό -γρανίτη ή πωρόλιθο- καλύπτονται για να μοιάζουν μαρμάρινοι. Τα πήλινα κύπελλα αντιγράφουν τα ασημένια ή τα χρυσά, τα ψηφιδωτα είναι απομιμήσεις ακριβών χαλιών, τα κοσμήματα είναι ψεύτικα, τα δαχτυλίδια -ακόμα κι αυτά που προσφέρονται στους θεούς- είναι από επιχρυσωμένο χαλκό ή σίδερο.
Σε περίβλεπτο σημείο του σπιτιού τοποθετούνται φτηνά αντίγραφα πρωτότυπων έργων ή πορτρέτα των ιδιοκτητών. Ωστόσο αυτές οι πλούσιες, διώροφες villas, με τα αγάλματα και τα υπέροχα ψηφιδωτά, όπου χορεύουν δελφίνια και θαλασσινές θεότητες, «σκιάζουν» καλύβες και μικρομάγαζα. Μπροστά στα σπίτια είναι μικρά καταστήματα, στα οποία οι δούλοι πουλάνε τα προϊόντα του κυρίου τους- μια μικρή πόρτα ενώνει το χώρο με το υπόλοιπο σπίτι. (Όταν τα μαγαζιά νοικιάζονται σε κάποιον έμπορο, οι είσοδοι αυτές κλείνουν με τοίχο). Τα ψηλά σπίτια δεν αφήνουν τον ήλιο να φωτίσει τους στενούς, ακανόνιστους δρόμους, οι οποίοι, το χειμώνα, θα ήταν σκοτεινοί, υγροί και γεμάτοι λάσπες. Σε αυτούς τους δρόμους, που είναι πλακόστρωτοι και ανηφορικοί, δεν μπορούν να κινηθούν άμαξες ή ζώα- αφού και από τις δύο πλευρές υπήρχαν καταστήματα, μπορεί κανείς να υποθέσει πως εκεί η κίνηση θα ήταν πυκνή, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Πιο κάτω, στη νεότερη συνοικία του Σκαρδανά, όπου κατοικούν κυρίως πλούσιοι Ιταλοί και άλλοι ξένοι που εμπορεύονται στη Δήλο, γίνεται μια προσπάθεια οικοδόμησης σε τετράγωνα. Δυστυχώς, δεν τηρείται πάντα. Οι δρόμοι εδώ είναι πιο πλατιοί, αλλά το πλάτος τους μειώνεται ολοένα από την επέκταση των κτιρίων. Μέρα με τη μέρα σε κάθε ελεύθερη γωνιά του ήδη πυκνοκατοικημένου κέντρου ξεφυτρώνουν μικρά καταστήματα, εργαστήρια και κατοικίες. Είναι φανερό πως οι πλούσιοι νέοι κάτοικοι δεν βλέπουν τη Δήλο σαν τόπο διαμονής αλλά σαν προσωρινή «έδρα» για τις δουλειές τους. Κι απ’ αυτές υπάρχουν αρκετές. Η προσφορά εργασίας στην πόλη που μεγαλώνει ταχύτατα προσελκύει μεγάλο πλήθος τεχνιτών και εργατών.
Πολύ σύντομα, στα βόρεια και στα βορειοανατολικά του Ιερού δημιουργείται μια περιοχή με αγορές, καταστήματα και εργαστήρια που παράγουν έπιπλα, πήλινα και χάλκινα σκεύη, αγάλματα και ειδώλια για τους προσκυνητές, παιχνίδια, κοσμήματα και ρούχα. Σκλάβοι και ελεύθεροι δουλεύουν μέρα και νύχτα για να μετατρέψουν τις πρώτες ύλες που φτάνουν στο νησί απ’ όλη τη Μεσόγειο σε είδη πολυτελείας για την ντόπια αγορά και για εξαγωγή. (Τα χάλκινα π.χ. ανάκλιντρα και τα αρώματα της Δήλου είναι ξακουστά και περιζήτητα παντού). Άλλα καταστήματα στεγάζονται στις Στοές που πλαισιώνουν την κεντρική οδό του Ιερού.
 Σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα καλύπτουν εκτάσεις του νησιού |
 Το αρχαίο θέατρο της Δήλου |
Οι Παλαίστρες, ο Ιππόδρομος, το Γυμνάσιο και το Στάδιο -ας πούμε το «Ολυμπιακό χωριό» της εποχής- είναι επίσης συγκεντρωμένα στα βόρεια του Ιερού και σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Δημοφιλέστερη όλων είναι η πολυτελής, ιδιωτική Παλαίστρα του Στασέα (ενός πλούσιου ιερέα στο Σαραπιείο), που λειτουργεί κάπως σαν exclusive ιδιωτικό σχολείο- οι μαθητές είναι γόνοι πλούσιων και ισχυρών οικογενειών που παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη δηλιακή κοινωνία, κάνουν δαπανηρά αφιερώματα στους θεούς και αναλαμβάνουν δημόσια αξιώματα.
Τόσο αυτή όσο και οι άλλες δύο Παλαίστρες (η αρχαιότερη Παλαίστρα της Λίμνης, που απλώνεται σε 1.300τ.μ. αλλά και η 2.000τ.μ. Παλαίστρα του Γρανίτη) είναι το κέντρο της κοινωνικής ζωής των Δηλίων. Στους χώρους τους, τη μεγάλη κεντρική αυλή με τη δεξαμενή, τις στοές, τους χώρους άθλησης, τις εξέδρες τους, τις ιματιοθήκες, τα λουτρά συγκεντρώνονται κάθε μέρα άντρες κάθε ηλικίας, για να ασκηθούν, να σχολιάσουν, να συζητήσουν.
Σε όλη την πόλη υπάρχει πλήρες αποχετευτικό σύστημα. Οι αγωγοί των σπιτιών ενώνονται με τους κεντρικούς αγωγούς που διασχίζουν κατά μήκος όλους τους δρόμους και τα λύματα χύνονται στη θάλασσα. Παραταύτα, οι δημόσιοι χώροι είναι μάλλον παραμελημένοι – φαίνεται πως δεν υπάρχει μέριμνα για τον καθαρισμό της πόλης ή πρόβλεψη για τα απορρίμματα. Ένας δρόμος βόρεια από την οδό των Λεόντων που ανασκάφτηκε τα τελευταία χρόνια βρέθηκε γεμάτος σωρούς σκουπιδιών (υπολείμματα φαγητών, σπασμένα σκεύη, άχρηστα εργαλεία). Οι περισσότεροι δρόμοι και οι κοινόχρηστοι χώροι έχουν την ίδια τραγική όψη.
Μια επιγραφή, στη Μινώα Κρήνη, ήδη από τον 4ο αι. π.Χ. απαγορεύει στους Δήλιους να πλένουν οτιδήποτε, να κολυμπούν ή να ρίχνουν σκουπίδια στο νερό. Μια άλλη του 201 π.Χ. που σώζεται ακόμα στη θέση της απαγορεύει να πετούν στάχτες ή κόπρο κοντά στο τέμενος της Λητώς ή στο ναό του Διονύσου. Προφανώς, αυτές οι απαγορεύσεις δεν θα υπήρχαν αν οι προσκυνητές, οι διερχόμενοι έμποροι και οι κάτοικοι τηρούσαν τους κανόνες υγιεινής.
 Η Δήλος είναι ένας από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) open air αρχαιολογικούς χώρους |
Ακόμα και 2.000 χρόνια μετά μπορεί κανείς να φανταστεί την πόλη: μια πόλη ευσεβή και λάγνα, ταπεινή και φιλόδοξη, εμπορική, φανταχτερή, σκονισμένη, βρόμικη, άτακτη, υπερφίαλη. Τις αγορές της, τα σπίτια, τους ναούς της, Έλληνες, Ίωνες, Σύριους, Μήδους, Μακεδόνες, Αιγύπτιους να ξεδιαλέγουν ψάρια και όστρακα, σύκα και χουρμάδες, κρασιά της Καμπανίας, μεταξωτά, μύρτο, κρόκο και κανέλα, πορφύρες και αγαλματίδια της Αφροδίτης και του Σάραπι.
Κομψές, φιλάρεσκες γυναίκες με λεπτά διάφανα ιμάτια, βαμμένα μάτια, κοσμήματα και μαλλιά περίτεχνα δεμένα με κορδέλες (σ.σ. στα ερείπια των σπιτιών βρέθηκαν αμέτρητα χάλκινα εργαλεία καλλωπισμού) να στριφογυρίζουν μολυβένιους τροχούς με κόκκινο νήμα στο φεγγαρόφωτο για να «δέσουν» κάποιον άστατο εραστή. Και εκείνους τους 38 θαμώνες στην ταβερνούλα, κοντά στο ναό του Διονύσου, που πέταξαν τα κύπελλά τους στο χώμα κι έφυγαν τρέχοντας για να γλιτώσουν τη φωτιά και τους πειρατές του Αθηνόδωρου, μια νύχτα το σωτήριον έτος 69 π.Χ. Τότε που τα φώτα στη μεγάλη πόλη έσβησαν. Και η Δήλος γύρισε για πάντα στη λήθη…
* Για το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το λεύκωμα «Δήλος» του διδάκτορα Αρχαιολογίας Π.Ι. Χατζηδάκη, εκδ. Ολκός, με τη χορηγία της ΕFG Eurobank- Ergasias Α.Ε./Oμίλου Λάτση
Πηγή : anoixti-matia
Βρέθηκε αρχαίο ιερό της Θεάς Δήμητρας στην Βουλγαρία
Αρχαίος Ναός αφιερωμένος στην ελληνίδα θεά Δήμητρα και την θυγατέρα της Περσεφόνη ανακαλύφθηκε από Βουλγαρική αρχαιολογική αποστολή στο ακρωτήριο ‘Σκαμνί’/ Скамни- Skamni, της Σωζόπολης, δήλωσε ο διευθυντής του Εθνικού Μουσείου Ιστορίας, Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ.
Επικεφαλής της αρχαιολογικής αποστολής ήταν η Δρ Κραστίνα Παναγιότοβα.
Το αρχαίο ιερό βρίσκεται κοντά στο μεσαιωνικό αυτοκρατορικό μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων, όπου μαρτύρησαν 20.000 πιστοί χριστιανοί.
Ο ναός ήταν αφιερωμένος στην θεά Δήμητρα, όπως αποδεικνύεται από τα αγάλματα της θεάς καθώς και από ζωγραφικές σε αγγεία.
Το σχετικό πόρισμα θα ανακοινωθεί αύριο στους δημοσιογράφους από την αρχαιολόγο Παναγιότοβα στο ακρωτήριο Σκαμνί.
Πηγές:
Η άνευ κατάχωσης σχολή της οράσεως…
…και εμείς, οι …απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
Εγκαινιάζονται σήμερα στο Freiburg της Γερμανίας οι νέοι χώροι (μεταφέρονται από την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη στο Herderbau) της αρχαιολογικής συλλογής οι οποίοι στοίχισαν στο Γερμανικό Κράτος 1.000.000 ευρω, εμπλουτισμένοι κυρίως με κεραμικά ευρήματα, μυκηναϊκά, ερυθρόμορφα και μελανόμορφα αγγεία. Ο χώρος στον οποίο βρίσκονται ονομάζεται Γεωμετρική κατά τον χρονικό χαρακτηρισμό της αρχαιολογίας. Με άλλα λόγια, πρωταγωνιστές της αρχαιολογικής συλλογής είναι θέματα από την αρχαία Ελλάδα..
Ανάδειξη και όχι κατάχωση
Αν και η συλλογή περιέχει περισσότερα αντίγραφα, ο Ralf von den Hoff, οrdinarius Κλασσικής Αρχαιολογίας και διευθυντής της αρχαιολογικής συλλογής στο Freiburg, κάνει λόγο για μια «σχολή της οράσεως» η οποία θα παρακινεί τον πολιτισμένο κόσμο να επισκεφθεί τα αυθεντικά ευρήματα και την πατρίδα τους. Για σκεφθείτε, να έρθουν ξένοι να δουν τον αρχαίο Βωμό των 12 Θεών στην Αθήνα… τι θα τους πούμε; Τον καταχώσαμε και βάλαμε τρένο να περνάει από πάνω για να μη καταστραφεί;
Εμείς, οι …απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων; Βέβαια, ακούστηκε πρόσφατα σε δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή ότι κάποιοι προσπαθούν να αναδείξουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ευρήματα και –άκουσον, άκουσον- κυκλοφορούν ελεύθεροι !!!
Μήπως ζουν ανάμεσα μας;
Νίκος Σάμιος
Χύτρα ταχύτητας 2.700 ετών
Κάποια αρχαία νοικοκυρά πήρε μαζί της στον άλλο κόσμο την αγαπημένη της χύτρα και έτσι έφτασε μέχρι τις μέρες μας η πρώτη πλήρως σωζόμενη «χύτρα ταχύτητας» ηλικίας 2.700 χρόνων, που βρέθηκε σε νεκροταφείο της περιοχής Αξιούπολη Κιλκίς και πρόκειται να παρουσιαστεί σε συνέδριο για την Κεραμική της Αρχαϊκής Εποχής που αρχίζει την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη.
Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών ανακαλύφθηκαν συνολικά πέντε πύραυνοι, μόνο ένας όμως σε κατάσταση τέτοια που μπορούσε να αποκατασταθεί η αρχική του εικόνα και να συντηρηθεί, αποτελώντας το πιο ολοκληρωμένο παράδειγμα αυτού του τύπου μαγειρικών σκευών. Οι πύραυνοι είναι μεγάλα αγγεία με ειδική κατασκευή, απαραίτητα για την κατασκευή του φαγητού. Η κατασκευή είναι εντυπωσιακή, λαμβάνοντας υπόψη ότι το ύψος του αγγείου είναι 0,38μ., το βάρος του 14 κιλά -υπολογίζεται ότι με τα τμήματα που λείπουν θα έφτανε τα 15 κιλά- ενώ η χωρητικότητά του είναι περίπου 20 λίτρα.
Oπως εξηγεί η κ. Σαββοπούλου στο «Eθνος», αποτελείται «από ένα εσωτερικό πιθόσχημο αγγείο με μικρή κυκλική επίπεδη βάση και έχει συγκολλημένη στο ύψος του ώμου εξωτερική περιμετρική `ποδιά’ με οπές εξαερισμού σε δύο σειρές.
Η επάνω έχει 4 οπές και η κάτω 2 για την κυκλοφορία του αέρα και την αναζωπύρωση της φωτιάς. Δύο λαβές συγκρατούν ταυτόχρονα το εσωτερικό αγγείο και το εξωτερικό τμήμα για την τοποθέτησή του στην εστία».
Στον πύραυνο της Αξιούπολης κατά την κ. Σαββοπούλου «συμπυκνώνεται όλη η τεχνογνωσία της εποχής και η επιδεξιότητα του τεχνίτη και σχετίζεται με τις διατροφικές συνήθειες της κοινωνίας που χρησιμοποιούσε το σκεύος για την προετοιμασία της καθημερινής του διατροφής.
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΕΡΑΜΙΚΗΣ
Το συνέδριο για την Κεραμική των Αρχαϊκών Χρόνων στο Βόρειο Αιγαίο και την περιφέρειά του διοργανώνεται από τον τομέα αρχαιολογίας του τμήματος Iστορίας και Aρχαιολογίας του ΑΠΘ και το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Μακεδονικών και Θρακικών Σπουδών του ΥΠΠΟ με τη συμμετοχή 54 ερευνητών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με συνολικά 42 πρωτότυπες ανακοινώσεις και παρουσίαση ευρημάτων από την ΠΓΔΜ και τη Βουλγαρία. Ανάμεσα στους εισηγητές είναι οι Λίλλιαν Αχειλαρά, Γεώργιος Ζάχος, Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη, Βασιλική Μισαηλίδου-Δεσποτίδου, Μιχάλης Τιβέριος.
Αρχαίες Εφευρέσεις-Τα Μηχανήματα των Θεών (Video)
Ντοκιμανταίρ του History Channel, για τις εκπληκτικές κατασκευές-μηχανές των αρχαίων μας προγόνων, οι οποίες κοσμούσαν τους ναούς.
Αγάλματα με ματωμένα δάκρυα, ναοί που βοούσαν από κεραυνούς, μέχρι και άρματα που σηκώνονταν στον αέρα!
Οι κατασκευές αυτές ήταν συνδιασμός Μαθηματικών, Φυσικής και Μηχανικής, κάτι που αποδεικνύει το υψηλότατο επίπεδο στο οποίο είχε φτάσει ο Ελληνικός Πολιτισμός και που η συμβατική ιστορία έντεχνα προσπαθεί να αποκρύψει…
Οι μυστικοί συμβολισμοί του 16άκτινου ήλιου
Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς «Αστέρι της Βεργίνας») είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ηλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως σύμβολο της δυναστείας Αργεαδών στο Βασίλειο της Μακεδονίας.
Ο τυπικός Ήλιος της Βεργίνας, αποτελείται απο 16 ακτίνες : οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ – ΘΑΛΑΣΣΑ – ΦΩΤΙΑ – ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους 12 Θεούς του Ολύμπου.
Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι το παρθένο. Γι’αυτό και συνήθως βλέπουμε το αρχαίο αυτό Ελληνικό σύμβολο, στην παρθένο θεά Αθηνά. Σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, μπορεί να ταυτοποιηθεί και με τον θεό Απόλλωνα.
Η σημασία του συμβόλου δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως. Πιθανότερη Εκδοχή είναι πως ήταν το αστρικό θρησκευτικό σύμβολο των Ελλήνων Μακεδόνων το οποίο κοσμούσε τις ασπίδες τους και τα νομίσματα της εποχής.
Οι Πυθαγόρειοι ορκίζονταν στην ΤΕΤΡΑΚΤΥ…
ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ, σημαίνει τέσσερις άκρες, δηλαδή ο ισοσκελής σταυρός. Με τον συμβολισμό της ΤΕΤΡΑΚΤΥΟΣ, οι Πυθαγόρειοι κωδικοποίησαν τις γνώσεις και τις απόψεις τους, για τις αντιλήψεις τους περί Σύμπαντος και Κόσμου. Όπως λέει ο όρκος, υπάρχουν κάποια «ριζώματα», τα οποία αποτελούν (την ρίζα) την πηγή της Φύσεως. Αυτά είναι τα 4 στοιχεία από τα οποία -κατά τους Έλληνες -αποτελείται το Σύμπαν. Αυτά είναι: ΠΥΡ, ΑΗΡ, ΩΚΕΑΝΟΣ, ΓΑΙΑ.
Σε κάθε μία από τις τέσσερις άκρες του σταυρού, τοποθετείται ιεραρχικά και από ένα στοιχείο. Με τον κάθετο άξονα του σταυρού (ΠΥΡ – ΓΑΙΑ) χωρίζουμε τους ΑΡΡΕΝΕΣ θεούς από τις ΘΗΛΕΙΕΣ Θεές. Με τον οριζόντιο άξονα (ΑΗΡ – ΩΚΕΑΝΟΣ) χωρίζουμε θεούς ανάλογα με ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ και ΓΗΙΝΗ δράση. Κατόπιν, σε κάθε τεταρτημόριο, χαράζουμε 3 ακτίνες μία για κάθε Θεό αναλόγως με το που ανήκει. Καταλήγουμε έτσι, με 12 ακτίνες για τους θεούς και 4 για τα ριζώματα. Συνολικά 16 ακτίνες οπότε προκύπτει ο γνωστός 16άκτινος ήλιος (που από άγνοια αποκαλείται «Άστρο της Βεργίνας»). Αυτό το «σχήμα» όλο, περιβάλλεται κυκλικά από τον ΑΙΘΕΡΑ ο οποίος είναι το 5ο ρίζωμα ή 5ο σώμα, το «κυκλικό» όπως το ονόμαζαν ή ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ.
Ο Ψυχογονικός κύβος του Πυθαγόρα
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ (ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ)
Η Μυστική Αρχαία – Ελληνική Τεχνολογία (video)
Αρχαία φορητά ηλιακά ρολόγια
Η Μουσική στην Αρχαία Ελλάδα
Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Τα αινίγματα της Σελήνης… και τα αρχαία Ελληνικά …
Υπήρχαν 3 Παρθενώνες στην Ακρόπολη
Η μαγεία του αριθμού 7
Η Πρωτομαγιά των Αρχαίων Ελλήνων
Πως μια από τις ιερότερες λέξεις των …
ΟΡΓΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΡΑΚΤΕΡ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ !
Οι ευφυέστατοι αυτοματισμοί των αρχαίων Ελλήνων
ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΜΙΝΩΪΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ
Λύθηκε το μυστήριο του μηχανισμού των Αντικυθήρων
ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ…
Ο Αριστοτέλης ανακάλυψε τη Βιολογία 2.300 χρόνια …
Οδύσσεια (video)
Ναυάγια στον Παγασητικό μαρτυρούν ότι η …
Ο Παγκόσμιος Ιερός συμβολισμός του ΛΑΜΔΑ
Οι Μινωίτες πρόλαβαν τον Κολόμβο
Ο Βωμός των 12 Θεών και του Ελέους
Η Γυναίκα στην Αρχαία Ελλάδα
Βυθισμένες αρχαίες πόλεις στον Ελλαδικό χώρο
Τα Δελφικά Παραγγέλματα
Δωδεκαθεϊστικές τελετές στο κέντρο της Αθήνας (vids)
Η Ιερή Γεωγραφία της Ελλάδας (ΒΙΝΤΕΟ)
ΕΡΕΧΘΕΙΟΝ – Ο ναός της Αθηνάς και του Ποσειδώνα
Βρέθηκε ο τάφος της Σαπφούς!
Λεπτή χειρουργική επέμβαση στην Χίο πριν από 2260 …
Νέα σημαντικά ευρήματα στη Βεργίνα
Απίστευτα προηγμένη τεχνολογία στα Ομηρικά Επη
Ο Ηρακλής ήταν παγκόσμιος γεωλόγος και μηχανικός
Η χαμένη πόλη των Maya (video)
Βρέθηκε ο αρχαιότερος βασιλικός τάφος των Μάγια
Η ανακάλυψη δεν έγινε σήμερα, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ντόπιοι παρατήρησαν, ότι στο σημείο ήταν συγκεντρωμένες πολλές σκόρπιες πέτρες.
Αμέσως ανέλαβαν δράση αρχαιοκάπηλοι, οι οποίοι σκάβοντας, ανακάλυψαν τελετουργικές γύψινες µάσκες, ύψους τριών µέτρων, που κοσµούσαν τις κορυφές των σημαντικότερων κτιρίων της πόλης.
Ήταν πράγματι απομεινάρια της “Λίθινης Κεφαλής” (Head of Stone), μίας πόλης με περίπου 100 κτίρια, την περίμετρο και το σχεδιάγραμμα της οποίας, τώρα μπόρεσαν να χαρτογραφήσουν οι επιστήμονες, με τη βοήθεια του GPS και τεχνολογίας ηλεκτρονικής µέτρησης της απόστασης.
Τα ευρήματα ήταν εντυπωσιακά… Μια επταώροφη πυραµίδα, κρυμμένη µέσα στη βλάστηση και το χώµα, ένα αστρονοµικό παρατηρητήριο, ένα γήπεδο, κατοικίες από πέτρα και άλλα κτίρια.
http://www.dailymotion.com/embed/video/xilu6j?width=560&wmode=transparent
Από το 600 π.Χ. ώς το 900 µ.Χ. η Λίθινη Κεφαλή ήταν ένα περιφερειακό αστικό κέντρο της Αυτοκρατορίας των Μάγια µε πληθυσµό 2.000 µόνιµων κατοίκων.
Η πόλη είχε µήκος ένα χιλιόµετρο και πλάτος 500 µέτρα, ενώ σήμερα, τα κτίριά της είναι θαµµένα κάτω από πολλά µέτρα χώµα και πυκνή βλάστηση.
“Η νέα έρευνα είναι πολύ σηµαντική γι’ αυτή την περίοδο. Η Λίθινη Κεφαλή µπορεί να µην ήταν η Νέα Υόρκη της εποχής, αλλά ήταν σίγουρα εφάµιλλη του Ντένβερ ή της Ατλάντα”, δήλωσε στο “National Geographic News” η Κάθριν Ρις – Τέιλορ, ειδική στην προκλασική περίοδο των Μάγια, από το Πανεπιστήµιο Κάλγκαρι στον Καναδά.
http://www.dailymotion.com/embed/video/xikr2c?width=560&wmode=transparent
Έλληνες στην Αμερική, χιλιάδες χρόνια πριν τον Κολόμβο!
H Aμερική σύμφωνα πάντα με την επίσημη άποψη ανακαλύφθηκε το 1492 από τον Χριστόφορο Κολόμβο,φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Πολυετείς έρευνες και ανακάλυψη ευρημάτων από ερευνητές και επιστήμονες, δείχνουν ότι υπήρχε έντονη η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου, καθώς και επηρεασμού της τέχνης των κατοίκων από την Ελληνική τεχνοτροπία.
Το πλήθος Αρχαιολογικών και γλωσσολογικών ευρημάτων είχε σαν αποτέλεσμα την επίσημη αποστολή ομάδας από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο Αθηνών στο Περού , προκειμένου να μελετήσουν την ομοιότητα των ευρημάτων με τα αντίστοιχα Ελληνικά.
Όπως δημοσιεύεται στο 7news oι περιοχές βρίθουν από Ελλάδα, και ευρήματα με κλασικά θέματα, όπως κεφάλια μέδουσας, οικοδομήματα με Μυκηναϊκή τεχνοτροπία, μαιάνδρους, τον Ηρακλή με ρόπαλο και λεοντή, ελληνικά αγγεία και αμφορείς που έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αμερικανικής ηπείρου και στο Περού.
Υπάρχουν και οι πόλεις Μόντε Αλμπάν και η Μίτλα με τις κιονοστοιχίες, που μας θυμίζουν την Τσίτσεν Ίτσα και εκείνες της Κνωσού και της Τίρυνθας. Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα γλωσσολογικά ευρήματα, καθώς πλήθος από τοπικές διάλεκτοι, έχουν σαν βάση την Ελληνική γλώσσα με πάρα πολλές Ελληνικές λέξεις! Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο στα νησιά Χαβάη ευρέθησαν 1108 Ελληνογενείς λέξεις!
Palacio de las Grecas= Το παλάτι των Ελλήνων
Εκεί ανακαλύφθηκαν ντολμέν παρόμοια με εκείνα της Ευρώπης και της Αλγερίας, γραμμένα με Ελληνικά γράμματα”.Αυτά είναι ζωγραφισμένα πάντοτε σε προφίλ και είναι συχνά φτιαγμένα με μία ειδική μέθοδο, παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα την Τρίτη χιλιετία πΧ.
Επίσης υπάρχει μια νωπογραφία που παριστάνει έναν Ινδιάνο ευγενή από το Παλένκουε του Γιουκατάν στο Μεξικό και έχει εκπληκτική ομοιότητα με τον πρίγκιπα της Κνωσού της Κρήτης!
Εντυπωσιακή είναι και η ομοιότητα που έχει το πυθάρι που ανακαλύφθηκε στην περιοχή Μπίμινι των νήσων Μπαχάμες(Δεξιά), με το Κρητικό πυθάρι που εκτίθεται στο Μουσείο του Ηρακλείου(Αριστερά).
Ένας ακόμη μεγάλος εξερευνητής ο Percy Harrison Fawcett ανακάλυψε τα απομεινάρια του πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού στη Νότια Αμερική και συγκεκριμένα στην Χιλή καθώς και ιθαγενείς οι οποίοι υποστήριζαν την ελληνική τους καταγωγή, απόγονοι των Σπαρτιατών και μιλούσαν μια πανάρχαια ελληνική διάλεκτο.
Δυστυχώς ο Fawcett σε μια ερευνά του οδηγούμενος από τους ιθαγενείς στην πανάρχαια ελληνική πόλη Xavante εξαφανίστηκε για πάντα στη ζούγκλα. Την πόλη την οποία έψαχνε την ονόμαζε πόλη “Ζ”.
Δεξιά δαχτυλίδι Μινωική περιόδου – Αριστερά αποτύπωμα σε βράχο της Αριζόνας
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Λόνκο Κιλαπάν, που είναι ο Επεουτούβε της φυλής (Επεοτύπης, Επεοταγός = επίσημος ιστορικός των Αραουκανών, αφηγητής των επών – έπεου) γύρω στο 600 με 800 πΧ ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την Ελλάδα, συγκεκριμένα από την Σπάρτη, και περνώντας από την Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό δρόμο προς την Άπω Ανατολή, περνώντας βορειοανατολικά της Ινδίας και έφτασε στην περιοχή του Λάος.
Από εκεί κατέβηκαν προς την Χερσόνησο της Μαλαισίας – που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλώς Χερσόνησος – και από κει πέρασαν στον Ειρηνικό Ωκεανό, που οι Έλληνες ονόμαζαν απλώς Ωκεανό, ως τον κατ’ εξοχήν Ωκεανό της Γης.
Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μικρονησίας, Μελανησίας και Πολυνησίας, έφθασαν τελικά ως τα νησιά Γαλάπαγος (Galapagos, σύνθετη λέξη εκ των γάλα και πάγος, που θα πει λευκοί βράχοι) και από εκεί πέρασαν στη αμερικανική ΄Ήπειρο (Περού). Όλα τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα φέρουν σύνθετα ελληνικά ονόματα: “Ινδο-νησία”, “Μικρο-νησία”, “Μελα-νησία”, “Πολυ-νησία”…
Όλα έχουν ως δεύτερο συνθετικό την λέξη -νησία, δηλαδή, “σύνολο νησιών”, “νησιωτικό σύμπλεγμα”, ενώ το πρώτο συνθετικό είναι δηλωτικό κυρίας ιδιότητος των νήσων αυτών ή των κατοίκων τους. Τα ονόματα αυτά δεν τους τα έδωσαν οι δυτικοί θαλασσοπόροι αλλά τα είχαν από πριν.
Οι Σπαρτιάτες, αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας αποικίας, οδηγήθηκαν τελικά σε ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της Ελλάδος, μεταξύ του 36ου και 40ου παραλλήλου, νοτίως του Ισημερινού. Εκεί θεμελίωσαν την καινούργια πολιτεία – κράτος και έδωσαν στην περιοχή το όνομα Φυλή, από παραφθορά του οποίου προέκυψε η σημερινή ονομασία της χώρας Χιλή (Chile).
Πράγματι, η ονομασία Φυλή υπήρχε ως τοπωνύμιο και στον ελλαδικό χώρο και είχε (εκτός της πρώτης σημασίας, από το ρήμα “φύω”) και μια δεύτερη σημασία αυτήν της φύλαξης, του φυλακίου (από το ρήμα “φυλάσσω”).
Ο αρχηγός στην Χιλή διατηρούσε, από παλιά το όνομα Άπο, αφού η εξουσία του προερχόταν ακριβώς από τον Απόλλωνα, αποκαλύπτει ο Λ. Κιλαπάν. Οι Αραουκάνοι, ως λακωνίζοντες, είχαν τη συνήθεια να συντέμνουν τα ονόματα• έτσι το Από-λλων γίνεται Άπο, το Προμηθεύς γίνεται Προμ, το Λυκούργος γίνεται Κούργο. κτλ.
Μάλιστα το όνομα Άπο ταυτίστηκε ευρύτερα με την έννοια του “κύριος, αρχηγός, επικεφαλής” στην αραουκανική γλώσσα, πράγμα το οποίο συμφωνεί απόλυτα με την προσωνυμία “Αρχαγέτας ή Αρχηγέτης” που έφερε ο Θεός στις Ελληνικές αποικίες…
Έξαλλου, ο Απόλλων εθεωρείτο κατ΄ εξοχήν ιδρυτής πόλεων και λέγεται ότι αυτός ήταν που θεμελίωσε και την πολιτεία τής Σπάρτης. Τα συνηθέστερα δε ονόματα των αποικιών ήταν επωνυμίες του θεού, όπως: Απολλωνία, Πυθόπολις, Φοίβη, Φοιβία… Στην αρχαιότητα αναφέρονται και είναι γνωστές τουλάχιστον είκοσι τέσσερις αποικίες με το όνομα Απολλωνία.
Το αριθμητικό σύστημα των Αραουκανών είναι αντιγραφή – μεταφορά του δεκαδικού συστήματος των Ελλήνων, αν και δεν έχουν διατηρηθεί οι ονομασίες των αριθμών.
Σύμφωνα με τα όσα παραδόθηκαν στον Λόνκο Κιλαπάν από τον δάσκαλο και προκάτοχό του Επεουτουβε Κανίο, όταν οι Έλληνες άποικοι έφτασαν από την Δύση, βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα να προσπαθήσουν να διδάξουν την γλώσσα τους στους ιθαγενείς με τους οποίους ήρθαν σε επιμιξία ή να μάθουν οι ίδιοι την ομιλούμενη γλώσσα εκείνης της χώρας, την μάπου-ντούγκου (mapudugu), έκλιναν κυρίως προς την δεύτερη επιλογή, αλλά εφαρμόζοντας τους γραμματικούς κανόνες της δικής τους γλώσσας.
Ταυτόχρονα δίδαξαν στους ντόπιους τις βασικές λέξεις της γλώσσας τους όπως Ζευς ή Ζαν (Ζεν), Γαία (Γούε) κτλ. Επίσης, πολλά τοπωνυμία που διατηρούνται ακόμη και σήμερα σε βουνά, ποταμιά, νησιά, χωριά και περιοχές της Χιλής, είναι ελληνικής προέλευσης, όπως Άνδεις (=αυτές που ευχαριστούν, που τέρπουν, από το ρήμα ανδάνω). Αιμόν (=αίμων, αιματώδης). Κορίκο (=Κώρυκος), Κίδο (=Κύδος), Ακουίλεο (= Αχιλλεύς) κ.α.
Η Αραουκανική Γλώσσα διαθέτει τόσο πλούσιο λεξιλόγιο που υπερβαίνει πολλές από τις λεγόμενες Σύγχρονες Γλώσσες. Βασιζόμενος σε μια αρχική εκτίμηση και τονίζοντας το γεγονός ότι η Αραουκανική δεν ήταν γραπτή γλώσσα ο Λόνκο Κιλαπάν βεβαιώνει ότι ένα 20% τουλάχιστον του λεξιλογίου που διατηρείται ακόμα και σήμερα εν χρήσει είναι ελληνικά.
Ορισμένες λέξεις διατηρούνται αυτούσιες και άλλες έχουν παραφθαρεί με την πάροδο τόσων χρόνων και πολλές ακολουθώντας τον γραμματικό κανόνα της συναίρεσης, ο οποίος υπάρχει και στις δύο γλώσσες έχουν συντμηθεί και δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμες.
Όταν αναφέρονται στη γη ως τόπο, χώμα, χρησιμοποιούν την λέξη μάπου (mapu), όταν όμως αναφέρονται στην Γη αυτή καθαυτή, ως γήινη σφαίρα, ως θηλυκή ζώσα οντότητα, χρησιμοποιούν λέξη Γούε (Gue) δηλαδή Γαία.
Τέλος ας δούμε ονόματα περιοχών και θεών που παραμένουν ακόμη και σήμερα Ελληνικά: Ντίον-Αν (Διόνυσος), Ηρακάν (Ηρακλής), Μελανονήσια(Μελανά Νησιά), Μικρονησία(Μικρά Νησιά), Πολυνησία(Πολλά νησιά) , Φιλλιπί-νες κ.λ.π. Στην Καραϊβική επίσης, υπάρχει νησί ‘Ανδρος και νησί Ρόδος και στην Χαβάι νησί Σάμος!
Η ανακάλυψη της φωτιάς
Οι προϊστορικοί άνθρωποι δεν είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους τη φωτιά προτού να εγκατασταθούν στην Ευρώπη αλλά απλώς την εκμεταλλεύονταν…τυχαία από φυσικά φαινόμενα, σύμφωνα με νέα έρευνα που υποδεικνύει ότι η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο στην Ευρώπη και όχι στην Αφρική, πριν από μόλις 400.000 χρόνια.
Ίχνη φωτιάς που βρέθηκαν σε προϊστορικές τοποθεσίες στη Βρετανία και τη Γερμανία δεν συνεπάγονται κατ’ ανάγκη ότι οι άνθρωποι ήλεγχαν πραγματικά τη φωτιά, καθώς μπορεί απλώς να εκμεταλλεύονταν τις φωτιές που άναβαν τυχαία από φυσικές αιτίες, π.χ. κεραυνούς.
Η νέα έρευνα Ολλανδών και Αμερικανών επιστημόνων ανατρέπει τις θεωρίες για το απώτατο παρελθόν της Ευρώπης και υποδεικνύει ότι η ήπειρός μας κατακτήθηκε από ανθρώπους που δεν είχαν ακόμα θέσει υπό τον έλεγχό τους τη φωτιά κάτι που σημαίνει ότι πιθανότατα οι πρόγονοι του ανθρώπου, που πρώτοι μετανάστευσαν στην Ευρώπη πριν περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια, μάλλον… ξεπάγιαζαν.
Η νέα θεωρία πιθανώς ανατρέπει και την θεωρία ότι το μαγείρεμα έπαιξε το ρόλο του εξελικτικού «καταλύτη» και σπινθήρα, που πυροδότησε την μεγέθυνση του ανθρωπίνου εγκεφάλου.
Ο καθηγητής Βιλ Ρόεμπρουκς του Πανεπιστημίου του Λάιντεν και η Πάολα Βίλα του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, ύστερα από μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φωτιά φαίνεται να κάνει την εμφάνισή της περίπου πριν από 400.000 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι -αν μετανάστευσαν πριν από ένα εκατ. χρόνια- έμειναν χωρίς φωτιά επί περίπου 600.000 χρόνια.
 |
| Ο Προμηθέας κλέβει σπίθες φωτιάς |
Οι αρχαιότερες εστίες ελεγχόμενης φωτιάς στην Ευρώπη δεν είναι παλαιότερες από 300.000 έως το πολύ 400.000 χρόνια κάτι που αντιτίθεται με τις απόψεις άλλων αρχαιολόγων που εκτιμούν ότι υπάρχουν ενδείξεις για ελεγχόμενη φωτιά ήδη πριν από 1,6 εκατ. χρόνια.
Εξάλλου, οι δύο ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι πρώτες εστίες φωτιάς στην Ευρώπη φαίνεται να είναι συχνές σε τοποθεσίες εγκατάστασης των Νεάντερταλ, άλλη μια αναπάντεχη ένδειξη ότι οι «ξάδελφοι» του homo sapiens ήσαν πιο εξελιγμένοι νοητικά από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι επιστήμονες, που θεωρούν ότι οι Νεάντερταλ είχαν απλώς περιστασιακά ανάψει φωτιές και δεν έκαναν συνεχή χρήση της.
Τώρα προκύπτει πως οι Νεάντερταλ -που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία πριν από 400.000 έως 500.000 χρόνια και εξαφανίστηκαν πριν από περίπου 30.000 χρόνια- όχι μόνο άναβαν συστηματικά φωτιές, αλλά και ήταν από τους πρώτους που το έκαναν στην Ευρώπη, χωρίς να αποκλείεται να μαγείρευαν κιόλας. Ενώ τα αρχαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στην Ευρώπη ανάγονται πριν από περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια, οι σύγχρονοι άνθρωποι (homo sapiens) άρχισαν να έρχονται στην «γηραιά ήπειρο» πριν από 40.000 έως 60.000 χρόνια.
Περιπλανώμενος 