Αρχείο
Αρχαία θιβετιανά κύπελλα …φυσικής!
Οι δονήσεις από τον ήχο που παράγουν «τρελαίνουν» το υγρό περιεχόμενό τους Σε αυτό το κύπελλο του 5ου αιώνα, τα σταγονίδια αναπηδούν στην επιφάνεια σαν βόλοι πάνω σε μαρμάρινη επιφάνεια
Οι βουδιστές μοναχοί τα χρησιμοποιούν εδώ και χιλιάδες χρόνια στην αρχή και το τέλος κάθε συνεδρίας διαλογισμού.
Τώρα, τα μουσικά κύπελλα του Θιβέτ γίνονται επιστημονικό εργαλείο για τη μελέτη της φυσικής ρευστών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (MIT). Κατασκευασμένα από κράμα χαλκού, τα θιβετιανά κύπελλα παράγουν έναν απόκοσμο ήχο όταν κανείς τρίψει το χείλος του ή το χτυπήσει μια μια δερμάτινη ματσόλα.
Όταν μάλιστα είναι γεμάτα νερό, η επιφάνειά του γεμίζει ρυτιδώσεις και σταγονίδια που αναπηδούν από τις δονήσεις. Οι ακουστικές ιδιότητες των κύπελλων και η συμπεριφορά του νερού που περιέχουν περιγράφεται τώρα σε μαθηματική μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nonlinearity».
Αρχαία κύπελλα με δόνηση Η συμπεριφορά των κυμάτων στην επιφάνεια του νερού «είναι παράξενη με οποιοδήποτε στάνταρτ, ακόμα και σε ειδικούς της δυναμικής ρευστών όπως εμείς» σχολιάζει ο επικεφαλής της μελέτης στο BBC.
Η ομάδα του δρος Τζον Μπους στο ΜΙΤ εξέτασε τέσσερα μουσικά κύπελλα από τα Ιμαλάια που χρονολογούνται στον 5ο αιώνα.
Οι ερευνητές βιντεοσκόπησαν σε υψηλή ταχύτητα τι συμβαίνει όταν ένα ηχείο προκαλεί συντονισμό στα κύπελλα, δηλαδή όταν τα δονεί με ήχους που έχουν συχνότητα ίδια με τη συχνότητα με την οποία τα κύπελλα δονούνται από μόνα τους (ιδιοσυχνότητα). Σε αυτή τη συχνότητα, το χείλος του κύπελλου αρχίζει να ταλαντώνεται και να δημιουργεί στο νερό τα λεγόμενα κύματα Φαραντέι -κύματα που εμφανίζονται σε ένα ρευστό υλικό που δονείται μέσα σε έναν κλειστό χώρο.
Όσο όμως αυξάνεται η ένταση της δόνησης, τα κύματα από κανονικά αρχίζουν να γίνονται χαοτικά και στη συνέχεια συγκρούονται το ένα με το άλλο εκτινάσσοντας σταγονίδια. Το εντυπωσιακό είναι ότι, σε συγκεκριμένους συνδυασμούς συχνότητας και έντασης, τα σταγονίδια αυτά δεν βυθίζονται πίσω στο νερό, αλλά αναπηδούν στην επιφάνειά τους σαν βόλοι πάνω σε μαρμάρινη επιφάνεια, καταλήγουν οι ερευνητές.
Read more: http://kykeon.ning.com/forum/topics/archahia-thivetianha-khupella#ixzz1R4tfNaAM
Το μυστηριώδες αντικείμενο που τρελαίνει τους αρχαιολόγους
Ηταν παιχνίδι; Η μήπως ήταν ένα μαγικό αντικείμενο; Ηταν όργανο θεραπείας ή…. βασανιστηρίων; Η «Ρωμαϊκή δωδεκάεδρος», όπως ονομάζεται από τους αρχαιολόγους αυτό το αντικείμενο, λόγω των δώδεκα πλευρών του, παραμένει ένα μυστήριο παρά τις προσπάθειες για την ερμηνεία του.
Κατασκευασμένα από χαλκό ή πέτρα και με μέγεθος που κυμαίνεται από 4 έως 11 εκατοστά αυτά τα αντικείμενα φέρνουν τους αρχαιολόγους σε αμηχανία τέτοια, ώστε να μην διακινδυνεύουν καμία απάντηση. Αντίθετα οι αναγνώστες του «Fox News», που τους ζητήθηκε να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις ήταν πιο ευφάνταστοι:
Μία ρωμαϊκή, πρωτόγονη χειροβομβίδα, απάντησε ένας.
Μία καμπάνα, είπε ένας άλλος. Κάτι πολύ απλό: ένα πρες παπιέ, αντιπρότεινε ένας ακόμη αναγνώστης. Η απλώς ένα διακοσμητικό αντικείμενο. Η ένα αλιευτικό βάρος. Και περνώντας σε θέματα… ιατρικής κάποιος είπε, ότι χρησιμοποιούνταν για ιατρικούς σκοπούς: το θέρμαιναν και εν συνεχεία το τοποθετούσουν απλώς ή έκαναν μαλάξεις με αυτό σε περιοχές πόνου.
Υπάρχουν τέλος άνθρωποι που πιστεύουν, ότι οι Ρωμαίοι «φύτεψαν» επίτηδες αυτά τα αντικείμενα, ακριβώς για να βρουν οι επόμενες γενιές και να αναρωτιούνται. Τι πιστεύουν όμως οι ειδικοί;
«Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να ήταν», απαντά ο Σεμπάστιαν Χιθ, βοηθός καθηγητής στο Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Αρχαίου Κόσμου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Για να απορρίψει όλες τις προτάσεις ερμηνείας του Δωδεκάεδρου, αφού όπως λέει ούτε με αρχαίο καμπανάκι μοιάζει, γιατί έχουν βρεθεί τέτοια και ξέρουμε πώς ήταν, ούτε με αλιευτικά βάρη, που επίσης έχουν διασωθεί πολλά, ούτε με παιχνίδια (για τους ίδιους λόγους) ενώ είναι απίθανο να ήταν απλά διακοσμητικά.
Γιατί «Η περίπλοκη κατασκευή του, το γεγονός ότι κάποιος ασχολήθηκε πολύ για να το εφεύρει και να το κατασκευάσει και μάλιστα με το χέρι δείχνει, ότι είχε ιδιαίτερη σημασία», όπως είπε.
Η συζήτηση ωστόσο μπορεί να συνεχιστεί. «Όλα αυτά είναι καλές ιδέες, αλλά καμία δεν δίνει εύλογη εξήγηση. Οι αρχαιολόγοι όμως δέχονται ευπρόσδεκτα τις προτάσεις των ανθρώπων και είναι σπουδαίο που ασχολούνται με αυτό», δήλωσε ο Χιθ.
Τα μωρά, ακόμα και στον ύπνο, αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των γύρω τους
Τα μωρά ήδη από τριών μηνών και ενώ κοιμούνται, έχουν τη δυνατότητα να αποκωδικοποιούν τις ανθρώπινες φωνές, εντοπίζοντας τα συναισθήματα που κρύβονται σε αυτές.
Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του King’s College του Λονδίνου και του University College του Λονδίνου, που δημοσιεύει το ΑΠΕ, ο νηπιακός εγκέφαλος ανταποκρίνεται διαφορετικά, ανάλογα με το συναισθηματικό περιεχόμενο των φωνών και των ποικίλων ήχων (γέλιων, κλαμάτων, φταρνισμάτων, άλλων θορύβων όπως τρεχούμενου νερού ή παιγνιδιών) στο περιβάλλον.
Μέχρι τώρα οι επιστήμονες δεν ήταν βέβαιοι από πόσο νωρίς ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλος του μωρού αποκτά την ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται φωνές και συναισθήματα.
Μελετώντας, με τη βοήθεια της λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης (fMRI), τον εγκέφαλο 21 κοιμισμένων μωρών ηλικίας τριών έως επτά μηνών διαπίστωσαν ότι ο βρεγματικός λοβός ενεργοποιείται και στα μωρά, ακριβώς όπως και στους ενηλίκους, όταν ακούνε τον ήχο ανθρωπίνων φωνών. Ειδικότερα, η μεταιχμιακή περιοχή του εγκεφάλου των τρίμηνων μωρών ανταποκρίνεται πιο έντονα στους λυπητερούς και γενικότερα στους δυσάρεστους ήχους, ενώ δεν φαίνεται να ξεχωρίζει ανάμεσα στους ουδέτερους και τους θετικούς/ευχάριστους ήχους.
«Είναι εντυπωσιακό ότι μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Θα έλεγε κανείς ότι ένα μωρό που κοιμάται, δεν μπορεί να σας ακούσει, όμως είναι πια ξεκάθαρο ότι ο εγκέφαλός του επεξεργάζεται τους ήχους την ώρα του ύπνου», επεσήμανε ο Καθηγητής Ντέκλαν Μέρφι. Η διαπίστωση αυτή, όπως είπε, θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους γονείς που π.χ. μπορεί να τσακώνονται κοντά στο κοιμισμένο μωρό τους, νομίζοντας ότι δεν τους ακούει. Τα μωρά έχουν ιδίως μια εγγενή ικανότητα να αντιλαμβάνονται, αν κάποιος είναι λυπημένος, ενώ φαίνεται να αντιδρούν λιγότερο αν κάποιος βγάζει χαρούμενους ήχους.
Μυστήριο πάντως παραμένει για ποιο λόγο ο εγκέφαλος ενός κοιμισμένου μωρού μπορεί τόσο πρόωρα να συντονίζεται με τους ήχους του εξωτερικού περιβάλλοντος, ιδίως τους αρνητικούς. Ίσως, κατά τους επιστήμονες, αυτό συμβαίνει επειδή, για εξελικτικούς λόγους, ο άνθρωπος από τις πρώτες στιγμές της ζωής του βρίσκεται σε μια κατάσταση εγρήγορσης για λόγους επιβίωσης.
Στην παλιά πόλη με τους κυνηγούς του ανέφικτου
Γράφουν οι : Δήμητρα Καρατώλου & Πάνος Γαρίδης
Εστέτ αναχωρητές και Ιρλανδοί λυράρηδες σε μεταμεσονύκτιες μεταφυσικές αναζητήσεις στα μπαράκια και στα καλντερίμια της Παλιάς Πόλης. Βαριά αχνάρια λαών που άλλοτε τη φλερτάρισαν και άλλοτε τη βίασαν, η Παλιά Πόλη των Χανίων δεν είναι κομμάτι της ιστορίας, είναι η ίδια η ιστορία, γραμμένη από ανθρώπους που αναζήτησαν τον εαυτό τους στην πόλη των αντιθέσεων.
Ακολουθώντας τη συμβουλή ενός ανήσυχου ταξιδιώτη, περπατώ καλώντας τις σκιές του παρελθόντος της πόλης να περιπλανηθούν μαζί μου, να μου ψιθυρίσουν τα μυστικά τους…
Μου διηγούνται παλιές, νοσταλγικές ιστορίες του 70΄ και του 80΄, τότε που η τύχη –ή η μοίρα- φύσηξε στην πόλη ανθρώπους διαφορετικούς, αλλά ταυτόχρονα και ταιριαστούς.
Μου μιλούν για τον Βαγγέλη, που δεν δίστασε να αφήσει την ασφαλή, ξεκάθαρη ζωή του τραπεζικού αναζητώντας να γευτεί την άναρχη ελευθερία, για τον Σταύρο, λάτρη των καλών τεχνών, που δεν αποχωριζόταν ποτέ το μπαγλαμαδάκι του, για το Μιχάλη με τη ρεπούμπλικα και το μαύρο παλτό που έκλεινε το παλαιοπωλείο κι έπιανε το τουμπελέκι, για να εκστασιαστεί με τους ρυθμούς της Ανατολής, για τον πολυταξιδεμένο Ρος, που ταίριαξε το φλογερό ιρλανδικό ταμπεραμέντο με την κρητική λύρα.
Κοινωνία ονειροπόλων κυνηγών του ανέφικτου που έπαιρνε σάρκα και οστά τις νύχτες, στις αποθήκες πίσω από τα Νεώρια, με τον ήχο της μουσικής να συνοδεύει τις παθιασμένες συζητήσεις για νέες ιδέες κι επαναστατικές αλλαγές. Καθισμένοι ακόμα και στο πάτωμα στο κατάμεστο «Φαγκότο», θυμίζοντας σύγχρονους υπαρξιστές φιλοσόφους ακουμπώντας πού και πού για ν’ακούσουν την τρομπέτα του Miles Davis.
Το τσιγάρο δεν ήταν υπό διωγμό, η μέθη ήταν ζητούμενο, και η μοναξιά επιλογή και όχι μονόδρομος. Σήμερα στο «Φαγκότο» επιστρέφουν οι Χανιώτες και οι Χανιώτισσες του τότε που έχουν σκορπίσει σε άλλα μέρη της Ελλάδας και –επισκέπτες πια στην ίδια τους την πόλη- αναζητούν κάτι από την ηρωική ατμόσφαιρα των χρόνων της αθωότητας…
Τις μπαλάντες των αισθήσεων και των παραισθήσεων ήρθε να σαρώσει το κύμα εκσυγχρονισμού της δεκαετίας του 90΄, όταν οι ιδεαλιστικές συζητήσεις μπολιάστηκαν με ρεαλιστικούς στόχους.
Ήταν η εποχή που η εικόνα της Edie Brickell να παίζει την κιθάρα της στα σοκάκια της πόλης πλαισιωνόταν από την τεχνοκρατική εικόνα των νεοφερμένων επενδυτών που μελετούσαν εξονυχιστικά την πόλη σχεδιάζοντας τις μεγαλεπήβολες επιχειρήσεις τους. Ο τουρισμός είχε αρχίσει να γίνεται πρωταγωνιστής και στη σκηνή της Παλιάς Πόλης…
Τις αναμνήσεις του παρελθόντος έρχεται να ξορκίσει βίαια η ανατολή του ηλίου, το πανάρχαιο κρητικό φως, το αχανές πέλαγος που αντανακλά τον ουρανό και μου φανερώνει το φάρο στο παλιό λιμάνι που θυμίζει μιναρέ, το Γιαλί Τζαμισί. Το φρούριο Φιρκά, τα Νεώρια και τα δαιδαλώδη στενάκια ανάμεσα στα υποβλητικά ενετικά σπίτια.
Κάθε στοιχείο στην Παλιά Πόλη των Χανίων αποτελεί αισθητική αξία. Και όλα μαζί διαμορφώνουν τη φινέτσα τής εντός των τειχών πόλης. Της πόλης που –αν και περικυκλωμένη- ήταν πάντα πόλη ανοιχτή στο διαφορετικό, κόντρα στην κρητική εσωστρέφεια.
Πολυεθνική στην ιστορία της, πολυπολιτισμική στη νοοτροπία της, κοσμοπολίτικη στον τρόπο της. Μία ιδιόμορφη μητρόπολη του Νότου, που από τη δεκαετία του 70΄ έδωσε χώρο σε περιπλανώμενους ταξιδιώτες, ντεσπεράντος της τέχνης και της διανόησης, χίπηδες, αναχωρητές και απλούς τυχοδιώκτες.
Ένα κράμα περιθωρίου και αβάν γκαρντ που πρόσθεσε πόντους στη γοητεία μιας ιδιαίτερα ελκυστικής πόλης. Σήμερα η εντός των τειχών πόλη αποτελεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
Η Παλιά Πόλη
Ισορρόπησε σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στη μοναξιά και στην κοσμικότητα. Δέχτηκε τους διαφορετικούς και τους περιθωριακούς, χωρίς ποτέ η ίδια να μπει στο περιθώριο. Κρυφάκουσε στα καλντερίμια της ψιθυριστά μικρά νυχτερινά μυστικά, αλλά κράτησε την εχεμύθειά της.
Δεν παραδόθηκε στο προφανές του κοσμοπολίτικου lifestyle, κρατώντας σφιχτά τη μυστηριακή και ανατολίτικη πλευρά της ακόμη και τώρα που δεν ακούγεται ο μουεζίνης στο τζαμί του Κιουτσούκ Χασάν Πασά.
Το παραδοσιακό πρόσωπο της Παλιάς Πόλης συνυπάρχει με μια ζωντάνια που ξεχειλίζει ενέργεια. Ψηλαφίζεις την υγρασία της στα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα των κοριτσιών που δοκιμάζουν για πρώτη φορά στη ζωή τους ρακή στο πολύβουο Κουμ Καπί, την παλιά απαγορευμένη, σκοτεινή συνοικία, που τώρα πια φωτεινή και ελκυστική θεωρείται must για τη νεολαία της πόλης.
Από νοσταλγική περιέργεια ρωτάω δυο φοιτητές αν γνωρίζουν το «Φαγκότο». Με κοιτούν με απορία και με παραπέμπουν ν’ αναζητήσω στα χνάρια των ρομαντικών του 70΄-80΄ σε πιο ήσυχα, ψαγμένα στέκια που βρίσκονται στα λιγότερο γνωστά στενά του Κουμ Καπί.
Όπως εκείνα που σημάδεψαν την αλλαγή μιας ολόκληρης εποχής κάπου εκεί στη δεκαετία του 80΄, το «Κανάλι» και το «Street». Ήταν η εποχή που η ελληνική μουσική, που κυριάρχησε στη γενιά της μεταπολίτευσης, άρχισε να δίνει τη θέση της στην αποενοχοποιημένη πλέον rock κουλτούρα.
Καθώς περπατώ στα πλακόστρωτα δρομάκια, με τυλίγουν αρώματα και εικόνες του παρελθόντος, η ευωδιά της απόλυτης μπουγάτσας του Ιορδάνη που ξυπνάει την πόλη από τις πέντε το πρωί.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα Χανιά έχουν χαρακτηριστεί ως η «Βενετία της Ανατολής». Νιώθω έντονα πως το μυστηριακό σκηνικό της παλιάς καστροπολιτείας δεν είναι φτιαγμένο για celebrities τουρίστες.
Τα Χανιά και η Παλιά Πόλη δεν είναι απλώς μια επαρχιακή πόλη. Είναι περισσότερο μία πολιτεία μέσα σε μια μεγάλη πολιτεία που έχτισε την κουλτούρα της πάνω στα ίχνη λαών που άλλοτε τη φλερτάρισαν κι άλλοτε τη βίασαν.
Ανάμεσα στ’ απομεινάρια των τζαμιών, των χαμάμ, των μοναστηριών, των Καπουτσίνων και Δομινικανών μοναχών έστησε τα Μαχαιράδικα και στα Στιβανάδικα. Ακόμα και σήμερα προσπαθεί να συνδυάσει από τη μία την ενετική και από την άλλη την αραβική και τούρκικη επιρροή στην ελληνική πραγματικότητα και μάλιστα στην κρητική πραγματικότητα.
Μία προσπάθεια που πότε την οδηγεί στην αρμονία και πότε στην αναρχία. Αυτή την αναρχία η οποία, αν και σε τρελαίνει, σε κάνει ταυτόχρονα ν’ αναπνέεις με ελευθερία.
Τα μεσημέρια είναι γλυκά και νοσταλγικά. Ο δρόμος πολιορκείται από τα καΐκια στη μαρίνα του παλιού λιμανιού και από τις καμάρες των κιτρινισμένων κτιρίων.
Πηγαίνεις όπου σε πάει η μυρωδιά. Χταπόδια που λιάζονται, κουτσομούρες που τηγανίζονται, μύδια που αχνίζονται. Πάνω απ’ όλα το σταμναγκάθι και η ασκολίμπρη, τα υπέροχα κρητικά χόρτα που αποτελούν την κρητική ρόκα-παρμεζάνα και που έχουν αναχθεί από παραδοσιακό πιάτο σε διαπιστευτήριο γαστρονομικής επιτυχίας.
Στα τραπέζια η ρακή πνίγεται σε σουπιές με ελιές και μάραθα. Και τα καλτσούνια με ανθότυρο φέρνουν στο νου μου τα γαστριμαργικά σχόλια γνωστών και φίλων που επιστρέφοντας από διακοπές στην Κρήτη διαφημίζουν με ενθουσιασμό ότι το φαγητό στο νησί αυτό είναι μια εμπειρία που πρέπει να βιώσεις.
Ιδιαίτερα όταν μπαίνεις στα σπίτια όπου εγκάρδια σε προσκαλούν οι ντόπιοι, για να σε φιλέψουν κατιτίς, και νιώθεις κάθε άλλο παρά ξένος, κάθε άλλο παρά επισκέπτης. Λένε πως ο ήλιος και το ζεστό κλίμα χαρακτηρίζει την πόλη. Ο κακός καιρός όμως σφραγίζει τη γοητεία της.
Τα κύματα σπάνε στην προκυμαία του παλιού λιμανιού και τα γκρίζα σύννεφα χαϊδεύουν την κορυφή του φάρου, η εικόνα γίνεται τελείως ατμοσφαιρική και η ατμόσφαιρα σε υποβάλλει τόσο, ώστε η παρέα να σου είναι το ίδιο περιττή όσο και απαραίτητη.
Τέτοιες μέρες αποτελεί στοιχείο μεγάλης ευτυχίας μία πολυθρόνα με θέα στο λιμάνι, ζεστός καφές κι ένα δυνατό μπράντι. Από το ναυτικό μουσείο όμως μέχρι τα Νεώρια η προκυμαία συντονίζεται με τη δύναμη των μποφόρ και ο χρόνος με τη δύναμη των ψυχικών διακυμάνσεων. Νοσταλγία, μοναξιά, πληρότητα, αναμονή.
Για το βράδυ που θα έρθει και θα σε βρει παρέα μ’ ένα καλό κρητικό κρασί και μύδια αχνιστά. Το ενετικό λιμάνι, φωτισμένο, ξεπερνά τον καιρό και ξυπνά την περιέργειά σου γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί και δεν μπορείς να γνωρίζεις.
Στο παλιό μπουγατσάδικο πίσω από την πλατεία Βενιζέλου το μοσχοβολιστό φρεσκοψημένο φύλλο που τυλίγει το γλυκό τυρί με ζάχαρη αποτελεί ακόμα την αρχή της εξιλέωσης και το τέλος της αμαρτίας.
Τις Κυριακές το πρωί στους πάγκους γύρω από τους τοίχους με τους καθρέφτες συναντιούνται οι πιστοί που μόλις κοινώνησαν με τα ρετάλια της νυχτερινής κραιπάλης που μετά βίας επικοινωνούν. Στα μπουγατσάδικα και στα ταβερνάκια με τη στάκα και τους τζιγιεροσαρμάδες υπάρχει μία ιερή συμφωνία.
Η συνύπαρξη δύο κόσμων που ξέρουν πως δεν είναι σύμμαχοι, δεν είναι όμως και εχθροί. Ο ντάκος και η ρακή συμφιλιώνουν τους διαφορετικούς τρόπους της ίδιας ζωής, ανεξάρτητα αν η κουβέντα αφορά το κυνήγι ή το clubbing.
Μέσα στις αντιθέσεις του αυτός ο τόπος έχει μία ιδιαίτερη ικανότητα να κρατά τις ισορροπίες και να θέτει το μέτρο. Και μπορεί αυτό το μυστικό να τον κάνει ιδιαίτερο, κι αυτόν και τους κατοίκους του, που καταφέρνουν να ισορροπούν ανάμεσα στην κατασταλαγμένη σοφία και την αυθεντική εξωστρέφεια. Ίσως γιατί εδώ ο καθένας ξέρει και καταφέρνει να είναι ο εαυτός του. Επιλέγοντας την υπερέκθεση ή την απομόνωση.
Κατά μήκος του λιμανιού βλέπεις εκατοντάδες τουρίστες να περπατούν και να κοιτάζουν το απέραντο γαλάζιο. Τόσοι πολλοί, αλλά και τόσο μόνοι. Λες και ο καθένας από αυτούς έχει χτίσει ένα μικρό προσωπικό φρούριο που δεν διαπερνάται.
Μοιάζει με κοινοτοπία, με πολυφορεμένο κλισέ, αλλά είναι η αλήθεια: η παλιά πόλη των Χανίων είναι πόλη ερωτική.
Η ατμόσφαιρα έχει τέτοια ένταση, που γεννά τον έρωτα για τη μουσική, τον έρωτα για τις σκέψεις, τον έρωτα για τον ίδιο τον έρωτα. Αποπνέει ακόμα κάτι από την εποχή που άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι έρχονταν από διαφορετικά μέρη, για ν’ ανακαλύψουν –πίνοντας ρακή και τρώγοντας μούσμουλα υπό τους ήχους τζαζ και κρητικής λύρας- ότι ο προορισμός ήταν και παραμένει κοινός.
Πόλη με μαγνητισμό και προσωπικότητα, που διευκολύνει την ανθρώπινη επαφή και συντηρεί έστω και την ψευδαίσθηση ότι «σαν έτοιμη από καιρό» είναι ανοιχτή σε αυτό που έρχεται…
http://acrovasies.blogspot.com/2010/03/blog-post_3606.html
Πηγή: Περιοδικό «ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ – Voyager» (Τεύχος 36)
Περιπλανώμενος 
